“Alle jongeren willen uiteindelijk een gewoon leven, revolutie of niet.” (foto: Zaza Bertrand)
GENT – Heel de wereld keek op 25 januari 2011 toe hoe het Egyptische volk opstond tegen het regime en zich op het Tahrirplein verzamelde. In de woelige periode die hierop volgde, reisden vier Belgische fotografen naar Caïro. Het resultaat van die reis is te zien in de fototentoonstelling Caïropolis.
Het doel van de vier fotografen was om vast te leggen hoe de bevolking in Caïro leeft in de schaduw van de Arabische revolutie. Geen beelden van rellen of geweld zoals we gewend zijn te zien, maar individuele verhalen van mensen en plaatsen in een miljoenenstad vol conflicten.
Sociale dynamiek
Het initiatief voor Caïropolis kwam van Jan Beke, die regelmatig sociaal-artistieke projecten organiseert waarbij een maatschappijvisie als basisuitgangspunt wordt genomen. Hij vroeg zich af of de manier waarop er nu naar de revolutie wordt gekeken voldoende antwoorden biedt om het hele gebeuren te begrijpen. “We kregen het gevoel dat het Egyptische verhaal veel complexer in elkaar zat dan hoe het algemeen in de media wordt benaderd”, vertelt Beke die Arabistiek heeft gestudeerd aan de Universiteit van Gent. “We wilden weten wat er onder het wateroppervlak allemaal bewoog en daarom gingen we op zoek naar de sociale dynamieken waarop Tahrir drijft. Tahrir was ons vertrekpunt en vandaar volgden we de straten van de stad en dompelden ons zo langzaam onder in het sociale weefsel. Want wat er op het plein gebeurt, wordt gevoed door wat er leeft in de stad.”
Onderlinge relaties
Het project ging uit van het idee dat de kracht van de persoonlijke zoektocht groter is dan de voorgekauwde waarheid. De fotografen zochten unieke beelden om te tonen wat er zich in deze miljoenenstad afspeelt. Waar Harry Gruyaert (71) en Filip Claus (55) zich voornamelijk focusten op het publieke domein, zochten de jonge fotografen Bieke Depoorter en Zaza Bertrand (beiden 26 jaar oud) het meer in de private sfeer. Bertrand spitste zich toe op het verhaal van de jeugd in Caïro die meer dan zestig procent van de bevolking uitmaakt. Ze wilde intieme en herkenbare momenten in hun leefwereld vastleggen. “Ik was vooral geïnteresseerd in hoe jongeren in hun eigen wereldje leven, zonder volwassenen erbij”, zegt Bertrand. “Ik wilde zien wat hen bezighoudt en hoe de onderlinge relaties liggen.”
“In het begin waren de mensen zeer achterdochtig”, zegt Bertrand, “maar dat is ook te begrijpen, want het was een heel moeilijke periode. Het was ook niet altijd evident om als meisje foto’s te nemen van groepjes jongens. Eenmaal je hun respect kreeg, waren ze wel ontzettend lief.”
Anti-clichés
De meeste jongeren die Bertrand fotografeerde, vinden het heel vervelend wat er allemaal gebeurt in hun land. “Ze zijn het beu”, zegt ze. “Heel veel mensen leven in armoede en de jongeren willen er gewoon aan de slag kunnen. Dat vormt vooral voor de jongens een probleem”, gaat ze verder. “Zonder geld en een goede job kunnen zij niet trouwen, ook al zouden ze dit graag willen.”
Daarnaast probeerde Bertrand op zoek te gaan naar anti-clichés. “Ik fotografeerde niet enkel meisjes met hoofddoek, maar ook degene die joints roken, alcohol drinken en uitgaan om aan te tonen dat het daar even westers aan toe kan gaan als bij ons. Alle jongeren willen uiteindelijk een gewoon leven, revolutie of niet.”
De fototoonstelling Caïropolis loopt tot maandag 20 mei in de Sint-Pietersabdij in Gent.
© 2013 – C.H.I.P.S. StampMedia – Nisrien Sarrokh
===
Dit artikel werd gepubliceerd door Belg.be op 26/02/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 26/02/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 26/02/2013
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 26/02/2013
